- مردم سالاري نيز از همين دسته شعارهاي عوامفريبانه است. البته بسيار حايز اهميت است كه مفاهيم شعارها و تحقق آنها را در كدام نظام مورد مطالعه قرار مي‌دهيد؟ به عنوان مثال در نظام اسلامي، «مردم سالاري» مشروعيتي ندارد. بلكه «خدا سالاري» حقيقت و واقعيتي خدشه‌ناپذير است. چرا كه او مالك است و مابقي هر چه هست، مملوك و بنده‌ي او هستند. پس فقط خود او سالار و «ولي» است.

در آمريكا قدرت در اختيار احزاب است و نه مردم و به رغم شعار آزادي احزاب، عملاً فقط دو حزب جمهوري‌خواه و دمكرات مسيحي هستند كه مي‌توانند در انتخابات شركت كرده و به قدرت برسند!

اگر چه ظاهراً در آمريكا سيستم «كنترل قضايي» حاكم است و در صورت بروز اختلاف ميان قواي مقننه و مجريه فصل الخطاب «ديوان عالي كشور» است – كه باز هم مبتني بر حكم قضايي است و نه رأي مردم – اما جالب است بدانيد كه اعضاي ديوان عالي كشور را در زمان تأسيس يك رئيس جمهور انتخاب كرده است (نه رأي مردم). رئيس جمهورهاي بعدي نيز حق عزل آنان را ندارند و آنان تا عمر دارند اعضاي ديوان عالي كشور باقي مي‌مانند. ولي اگر يكي از آنها از دنيا رفت با به علت بيماري‌هاي خاص و ... نتوانست به كار خود ادامه دهد،‌ باز رئيس جمهور وقت است كه جايگزين او را تعيين مي‌كند. لذا (به ظاهر) رأس قدرت در نظام ليبرالي آمريكا رئيس جمهور است كه نحوه‌ي انتخاب آن نيز بيان گرديد.

در اروپا (كشورهايي مانند فرانسه، انگلستان و آلمان) نيز به رغم آن كه برخي پادشاهي و برخي جمهوري هستند، نظام دو حزبي حاكم است و دبير كل هر حزبي كه رأي بيشتري بياورد (بدون نظر خواهي از مردم) به سمت صدر اعظمي يا نخست وزيري مي‌رسد و حرف آخر را (به ظاهر) او مي‌زند و در صورت بروز اختلاف نيز پارلمان با حضور نخست وزيري كه حرف آخر را مي‌زند نقش ايفا مي‌نمايد.

دوستان اگر نظر یا سوال خاصی در این مورد دارین با رعایت ادب و احترام بیان کنین تا بتونیم جوی بدور از بی احترامی و رعایت حقوق متقابل و آزادی بیان داشته باشیم !

منبع : سایت رفع شبهات